Terug aan de westkust in Toscane, Siena en laatste camping in Italie

Als we op de camping In de buurt van Castiglione della Pescaia in Toscaneaankomen krijgen we een mooie plaats waar we ook tv ontvangst hebben. Dat wil Ko persé want vanavond voetbalt Nederland. We draaien alle kanten op met de camper maar krijgen geen ontvangst. Tot overmaat van ramp begeeft de versnellingsbak het ook nog. Hij schakelt opeens niet meer. Wat nu? Dan maar geen tv en gewoon blijven staan, shit!!! De buurman komt even kijken wat er aan de hand is. Dan komen nieuwe gasten binnen met een caravan. Het zijn Belgen en de vrouw is zeer opgewonden omdat zij onze plaats gereserveerd zouden hebben. Maar wij kunnen niet voor of achteruit, mevrouw. Daar heeft ze niets mee te maken en ze gaat op hoge poten naar de receptie om ons te laten verwijderen. Ondertussen kijkt de buurman onder de motorkap en trekt aan wat draden die met de koppeling te maken hebben en ja hoor, hij doet het weer. Een andere gast komt erbij en vertelt dat de plek naast hem gegarandeerd tv-ontvangst heeft. Terwijl we die kant opgaan komt de Belgische vrouw met iemand van de receptie terug, maar alles is al opgelost. Wij hebben tv ontvangst maar de Belgen draaien urenlang met de caravane en het lukt ze niet, ha, ha. Veel plezier achteraf dus.

We relaxen lekker hier maar maken ook een fietstocht van 65 km, gedeeltelijk over echte fietspaden. Het vrije strandje bij de camping is erg klein, verder wordt het strand geëxploiteerd door lido's. Dit zijn horecagelegenheden die ook strandstoelen en parasols verhuren. Maar er is een groot zwembad op de camping, jammer genoeg moet je in Italië een badmuts op.

Na vier nachten gaan we weer op pad naar een camperplaats in San Vincenzo waar vlakbij een naturistenstrand is. Het is hier nu erg warm de laatste tijd en dat lijkt ons wel lekker. Het is een heerlijk strand en we vermaken ons prima. De tweede dag op de camperplaats stroomt de plek vol met Italianen. Uiteindelijk staan er wel 80 campers en ze hebben heel wat herrie met elkaar. Dus vertrekken we de volgende ochtend naar Siena. Daar gaan we in eerste instantie naar de stadscamping maar die bevalt ons niet dus zoeken we verder; we vinden een veel leukere camping 10 km verderop in de bossen. Vandaar gaat een bus elke dag naar Siena, lekker makkelijk. Siena is een hele leuke stad , mooi en gezellig en we genieten ervan, ondanks de hitte. Voor mijn verjaardag krijg ik een mooie tas van Ko en hij voor vaderdag een mooie portemonnee van mij. En eindelijk vinden we hier mijn eigen shampoo, waarnaar ik al weken op zoek ben. Het is 37 graden en het wordt de komende dagen nog warmer; we besluiten niet meer naar Florence te gaan. En ook niet naar het natuurgebied Chinque Terre. We gaan naar een naturistenterrein boven Genua, waar het gelukkig 'maar' 30 graden blijkt te zijn. Hier vieren we mijn verjaardag, heel gezellig eten we samen met de eigenaren en enkele Nederlandse gasten. De kokkin heeft zich extra uitgesloofd omdat ik jarig ben. We krijgen eerst een schotel met grote bonen en hele tenen knoflook in olie, daarna heerlijk gekruide gegrilde repen courgette (opnieuw in veel olie), gevolgd door een zalige pasta, daarna een vleesschotel en een heerlijke goed gevulde groene salade. Als topper tot slot een verrukkelijke eigengemaakte tiramisu. Lekker allemaal!!!! Aks verrassing zijn er ook nog cadeautjes voor me en trekken de eigenaren een flesje champagne open.

Laatste dag Rome, het meer van Bracciano en Umbrië.

Ook de derde dag gaan we met de bus, trein en metro naar Rome. We slenteren van de beroemde Spaanse trappen naar de Trevi fontein, bewonderen de prachtige tempel: het Pantheon, waar we genieten van een groot koor dat staat te zingen. Dan via meerdere kerken naar de drie fonteinen op het Piazza Navona. De sfeer is prettig in Rome ondanks dat er vele groepen toeristen rondlopen en de temperatuur oploopt tot 26 graden. We eten ergens een pannini en stappen dan op het station Termini op de bus richting Via Appia. Omdat we lang moeten wachten tijdens een overstap lopen we de Kathedraal San Giovanni even binnen. Wat een prachtige kerk zeg, echt de mooiste die we ooit gezien hebben. De via Appia valt erg tegen en de dag loopt al op zijn eind dus gaan we terug naar de camping. Rome was mooi maar ook vermoeiend, we zijn toe aan een wat rustiger omgeving.

We rijden naar een camping aan het meer van Bracciano dat 35 km boven Rome ligt. Hier keutelen we twee dagen rond en zijn dan genoeg opgeladen om Umbrië te gaan verkennen. Het landschap is golvend heuvelig en lieflijk groen. Bovendien staat alles hier in bloei, je ziet enorme velden met rode klaprozen, gele brem, paarse distels en nog veel meer. Echt prachtig! Er zijn hier nog veel goed bewaard gebleven middeleeuwse steden. We doen ‘s morgens eerst Orvieto aan. Deze stad ligt op een 300 m. hoog plateau van tufsteen. Om boven te komen stappen we in een trektram, wel zo makkelijk. Het stadje is mooi gerestaureerd en de smalle straatjes prachtig bestraat. In het midden vaak brede traptreden en aan de zijkant kleine keitjes; we stellen ons voor dat het er een paar duizend jaar geleden ook zo uit zag. De gezellige hoofdstraat heeft vele winkeltjes en eettentjes. Natuurlijk bekijken we de belangrijkste kerken uitgebreid. Na de lunch rijden we verder oostelijk naar het stadje Todi. Hier gaan we op een parkeerplaats langs de oude stadsmuur staan om te overnachten. Het is niet echt een camperplek maar we gokken er op dat ze ons niet wegsturen. In de namiddag bekijken we de stad en die is nog veel mooier en authentieker en vooral ook minder toeristisch dan Orvieto. Ko is er helemaal weg van. We worden om vijf uur 's morgens wakker van een vuilnisauto die vlak bij ons met veel lawaai een container leegt. Al gauw komen de eerste bussen en scooters langs. Beetje lawaaierig hier. Later blijkt dat we op een parkeerplek staan waar scooters geparkeerd worden. Voor we helemaal klem gezet worden vertrekken we naar de volgende stad: Spoleto. Het ligt op een heuvel omgeven door bossen en heeft vlak buiten de stad een 14^e eeuws aquaduct van 80 m hoog en 230 m lang. Om boven in de stad te kunnen komen zijn er zeven heel lange roltrappen geplaatst, erg comfortabel. Ook hier mooie oude straatjes en doorkijkjes, kerken en gebouwen. Na de lunch gaan we door naar Trevi, waar bij het zwembad een mooie camperplek is. In de namiddag gaan we het dorp bekijken wat ook weer erg mooi is en komen langs een olijfolie producent. We gaan naar binnen en de man laat ons enthousiast de vaten zien waar de olijfolie in geproduceerd wordt en vertelt ons alles over zijn olie. Wel in het Italiaans natuurlijk, dat ik al wel een beetje spreek, maar zulke volzinnen in zo'n rap tempo zijn toch nog iets te moeilijk, ha, ha. We mogen proeven uit verschillende vaten en nemen een heerlijke fles delicate (zeer zachte) olijfolie mee voor in de salade.

Dan is Assisi aan de beurt, de laatste stad in Umbrië die we bezoeken. We gaan op de camping staan vlakbij de stad en zoeken een plekje waar we tv ontvangst hebben voor de eerste wedstrijd van Oranje. Dat blijkt niet makkelijk maar na veel zoeken vinden we er toch een, gelukkig. Oranje stelt teleur, jammer. De volgende morgen fietsen we naar Assisi en bekijken de stad. Het staat er vol met kerken en veel toeristische winkeltjes. Het hele stadje is volledig gerestaureerd zoals de meeste stadjes in Umbrië trouwens. Fraai, maar we vinden Todi toch het mooist en het meest authentiek.

Na al deze steden zoeken we weer de rust op en rijden westelijk naar de kustplaats Castiglione della Pescaia om een paar dagen op een camping aan zee weer lekker bij te komen. En daarna richting Toscane.

Pineto, lekke band en de eerste dagen Rome

De camping ligt vlak aan zee en is groot en best heel luxe. Er staan ontzettend veel Nederlanders, zoveel zijn we er nog niet eerder tegengekomen in Italie. We pakken de fietsen uit omdat het hier vlak is en er fietspaden zijn. Dan merken we dat er vlak bij een spoor ligt waar voortdurend treinen met een noodgang overheen denderen. Echt niet normaal, het lijkt af en toe bijna of ze door je camper razen. Dat staat niet in de beschrijving! Maar goed het weer is prima, onze plek is ruim en mooi, het strand ligt 20 meter verderop en we hebben gezellige buren. Dat ze drie dagen lang het zwembad naast ons schoonmaken met een hoge-drukspuit kunnen we ook nog hebben, maar als ze dan het strand gaan egaliseren met zware trekkers en bulldozers, is voor ons de maat vol. Hier is te veel lawaai. Op de laatste dag blijkt Ko zijn achterband alweer leeg te zijn, dat is al de derde keer sinds hij terug is en steeds hetzelfde gat dat zijn plakker er af blaast. We halen nieuwe plakkers bij een fietsenwinkel maar ook daarmee lukt niet.

De fiets gaat lek de drager op en we rijden dwars door Italië van oost naar west om Rome te bezoeken. Dat betekent dat we de hoogste bergen van de Apennijnen door moeten. Hier ligt nog steeds sneeuw en ijs op de toppen en het is een adembenemend ruig landschap. We nemen de snelweg met veel tunnels, één is zelfs 10 km lang. Best eng als je bedenkt dat er net meerdere aardbevingen in Italië zijn geweest. Boven Rome, 20 km van het centrum, pakken we een mooie rustige en groene camping aan de rivier de Tiber. In Pineto hoorden we dat je van hieruit met de fiets naar Rome kunt. Voor een groot deel over een echt fietspad langs de Tiber. Dat lijkt ons wel wat. Maar Ko moet eerst een nieuwe binnenband. Die heeft hij uit Nederland meegenomen, maar een band verwisselen om het achterwiel van een elektrische fiets is niet zo simpel. Daar zit namelijk ook de motor en bedrading. Na wat bellen met de Koga-dealer in Groningen lukt het toch, maar nu doet de ondersteuning het niet meer! Tjonge het wil niet echt lukken vandaag en de dag is al te ver gevorderd om nu nog naar Rome te vertrekken. Maar we zoeken wel alvast even het begin van het fietspad op. Ook dat gaat niet zo simpel, ondanks een routekaartje dat we van de camping kregen; na een paar keer verkeerd fietsen en veel extra kilometers ontdekken we dat je gewoon via een oprit naar de snelweg op de goeie weg terecht komt die op het 20 km lange fietspad uitkomt.

De volgende morgen vertrekken we vroeg per fiets. Het is een geweldig mooie en groene route over de dijk van de Tiber. Zonder ondersteuning is het best een pittige rit, ook omdat je vaak een talud op en af moet, maar het lukt Ko ondanks zijn nog steeds pijnlijke hamstrings prima. We bezoeken eerst het Capitool met de belangrijkste tempels, de forums van Caesar en Augustus en het Colosseum waar keizers gevechten op leven en dood tussen gladiatoren en met wilde dieren organiseerden. Het ziet er zwart van de toeristen en er staan lange rijen voor de entrees. We gaan dus nergens in maar lopen lekker rond en genieten van alle pracht en de overblijfselen van het oude Rome. Om 3 uur zijn we moe en we moeten nog op de fiets terug. We komen doodop maar voldaan om 5 uur terug op de camping.

Ko belt de volgende dag zijn fietsenmaker nog maar eens over de ondersteuning. Hij krijgt nog wat tips die hij later zal uitproberen. Maar eerst nemen we bus, trein en metro voor onze tweede dag Rome. Het Vaticaan en de St. Pieter staan op het programma. We staan drie kwartier in de rij om de St. Pieter te kunnen beklimmen. Zo'n 560 treden, dus toch maar met de lift die ons naar de koepel in het plafond brengt. Wat een geweldig tafereel, zo van bovenaf de basiliek inkijkend. Maar dan moeten we alsnog 320 treden omhoog om bij de buitenring van de bovenste koepel te komen. Het is de moeite waard, wat een schitterend uitzicht van hier over Vaticaanstad met zijn mooie tuinen en gebouwen en de rest van Rome. Weer beneden is het tijd voor de lunch. We wandelen nog wat rond en dan terug naar de camping, waar het Ko ook nog lukt zijn ondersteuning weer aan de praat te krijgen, geweldig!

Vertrek uit Pompei richting natuurgebied Gargano aan de oostkust en Pineto

In het laatste verhaal is het bezoek van Minke en mij aan de bedolven stad Pompei weggevallen. Heel vreemd. Maar gelukkig staan de foto’s er wel op. 2 dagen nadat Minke terug gevlogen is haal ik Ko op in Napels. Hij loopt met 2 krukken en heeft een grote pleister op zijn neus. Hij ziet er gehavend uit. We besluiten nog een paar dagen in Pompei te blijven zodat hij nog wat kan herstellen. Gelukkig gaat dat voorspoedig en kan hij elke dag beter lopen. Hij gaat zelfs nog even gebruik maken van het feit dat hij nu 65 is, gratis de bedolven stad in. (Ook alle musea zijn hier dan gratis) Zondag 20 mei is het dan zover, we gaan verder met de reis na 3 weken van oponthoud. We steken dwars over naar de oostkust. Zitten en dus ook rijden is nog wel lastig voor Ko dus rijd ik het grootste gedeelte. Gelukkig veel snelweg maar het laatste stuk is een vrij smalle slingerende bergweg in het natuurgebied Gargano. Maar het lukt me goed al heb ik wel zweethanden.

Naast het stadje Vieste( spreek uit: Viëste) ligt een leuke camping pal aan het strand aan een mooie baai. Het water is aanlokkelijk zachtgroen, er staan ligstoelen en parasols op het witte zandstrand en de kust bestaat uit witte kalkrotsen. Naast de deur zijn 2 pizzeria’s aan het strand waar je voor een klein bedrag heerlijk kan eten. Kortom het is hier heerlijk, en stil!! Wat een verschil met Pompei. Naast ons staat een leuk Hollands stel, André en Yvonne, waar we gezellig mee borrelen. Ze wonen in Zwitserland en zijn sportieve jong ogende midden zestigers. Het weer is super, niet te warm en veel zon. We luieren hier lekker wat aan, liggen lui op het strand en genieten ervan dat we weer samen zijn terwijl Ko verder hersteld. Zijn been knapt zo op dat we zelfs kleine stukjes kunnen fietsen. Ook naar het stadje Vieste dat boven op een kalkrots aan zee ligt met in het oude centrum piepsmalle straatjes en honderden treden lange trappen. Die trappen slaan we maar over deze keer, ha, ha. De dagen vliegen om en na 5 nachten gaan we iets verder omhoog langs de kronkelende kust naar Termoli.

Hier pakken we een camperplek waar we helemaal alleen staan en maken een strandwandeling. Ko kan nog niet al te ver dus rijden we de volgende ochtend naar het centrum om daar even rond te kijken. Het stadje is niet erg bijzonder en we zijn er gauw klaar mee. We besluiten om door te rijden naar Pineto, een stuk noordelijker aan de kust. Hier ligt een mooie camping waar we lekker kunnen fietsen en relaxen. Er zijn veel Nederlanders op de camping dus dat is wel gezellig. Voor we naar Rome gaan moet Ko toch echt wat langer kunnen lopen. Dat kost tijd dus hier blijven we nog een paar dagen. Hopelijk kunnen we dan over een week Rome bezoeken.

Foto's volgen binnenkort, caio

Wachten op goed nieuws in Pompei en bezoek van Minke

De eerste dagen en nachten nadat de Amerikanen weg zijn, zijn best moeilijk. De andere kampeerders blijven hooguit een of twee dagen en dat is meestal te kort om echt leuk contact te krijgen. Maar soms klikt het meteen en dan borrelen we samen aan het eind van de dag en vertellen we elkaar onze belevenissen en reisverhalen. ’s Nachts is het hier erg onrustig, autoalarmen gaan voordurend af en er rijdt veel verkeer. Gelukkig heb ik oordoppen bij me, dat scheelt.

Dan hoor ik dat Minke, onze dochter, volgende week een paar dagen bij me komt. Daar ben ik erg blij mee, dan kunnen we hier nog samen wat gaan bekijken en een dagje strand doen. Maar goed, dat duurt nog even. Op een dag besluit ik te proberen naar de kust te fietsen. Dat is hier hemelsbreed maar een paar km vandaan. Maar na een kwartier fietsen kom ik in zulke ongure en desolate wijken terecht dat ik maar gauw omkeer. De dorpen liggen hier aan elkaar gebouwd en er is van leuke dorpskernen geen sprake. Het is eigenlijk een groot industriegebied met daar tussenin grote woonkernen. Niets fraais te zien en overal ligt veel vuil langs de wegen. Behalve de bedolven stad en de Vesuvius is er weinig aantrekkelijks in de buurt te zien.

De uitslag van het weefselonderzoek, dat een week na Ko’s operatie binnen is , is goed!! En dus gaat de huidtransplantatie op 9 mei door. Geweldig, wat een goed nieuws!! Iets minder goed is, dat hij tijdens een bowlingavondje op dochter Suzanne’s verjaardag is uitgegleden en zijn hamstring ernstig heeft geblesseerd. Hij loopt met krukken en heeft veel pijn en dat duurt een paar weken voor het over is. ’t Is ook altijd wat met die mannen. Hopelijk geneest het snel!

Op 9 mei komt Minke aan in Napels, ik haal haar op bij het vliegveld. Gelukkig wordt het heerlijk zonnig en warm de komende dagen, dat wordt genieten. Donderdag gaan we met de trein naar Sorrento. Een levendig stadje ten zuiden van ons met veel eettentjes en winkeltjes hoog op de kliffen. We wandelen naar de haven en eten daar wat terwijl we wachten op het vertrek van een super de luxe jacht dat ons naar het eiland Capri brengt. Een paradijselijk vakantie-eiland voor de rijken van Napels. We zoeken eerst vlak bij de haven het strand op om lekker te zonnen. Daarna gaan we met een trektram omhoog naar het dorp Capri. Een prachtig dorpje met hele smalle straatjes, een auto kan er niet door, vol met toeristen. We lunchen op een terras en nemen dan een bus naar een strandje aan de noordkant van het eiland waar het wat rustiger is. Als we ons net hebben geïnstalleerd op een zonneterras verdwijnt de zon achter de bergen. Shit, hebben wij weer, dat is balen. Het blijkt ook al 5 uur te zijn en tijd voor de terugtocht.

De volgende dag nemen we rust en blijven op de camping. Minke ligt heerlijk te zonnebaden op een luie stoel en bakt al lekker aan. Ko hoort tijdens zijn controle dat hij de vlucht mag boeken, woensdag 16 mei komt hij terug! Yes!! Dat is weer goed nieuws.

Zaterdag nemen we de trein naar Vico Equense, een dorpje richting Sorrento dat een mooi strand heeft. Het is een hele afdaling van het station naar de kust maar ook erg mooi. Prachtig uitzicht over de baai met azuurblauwe zee en zwart strand. We huren een parasol en vermaken ons prima, zonnen, lekker zwemmen in zee en lunchen in de bar met een salade, pannini en heerlijke witte wijn. De dag is zo om! Zondag gaan we de Vesuvius op. Eerst een bustocht, en daarna over ruw terrein met vele s-bochten per busjeep met 4 wielaandrijving in rap tempo bijna tot aan de top. Dan nog een km zigzag omhoog lopen naar de krater. De krater heeft een diameter van 500 meter; we wandelen er omheen en kijken er zo in. De laatste uitbarsting was in 1944, Vesuvius is nu slapend, hij rommelt af en toe en er zijn soms kleine aardbevingen. Wanneer er een nieuwe uitbarsting komt weet niemand. Heel indrukwekkend! De afdaling met de jeepbus is spectaculair, we zitten achterin en soms knallen we bijna tegen het plafond door de hobbels in de weg die met behoorlijke snelheden worden genomen. Het is dikke pret.

Naar Napels en Pompei

Vrijdagmorgen 27/4 rijden we vanuit Matera door een landschap dat lijkt op een enorm golfterrein voor reuzen. Wuivende donkergroene korenvelden op glooiende heuvels onderbroken door lichtgroene velden,struikgewas, olijfbomen, poelen en hier en daar een huisje, prachtig!. Dan gaan we westwaarts en volgen we de rivierbedding van de Basento die tussen hoge kalk- en marmerbergen stroomt. Een stil en ruig landschap terwijl de rivier van een rustig stroompjes af en toe veranderd in een wilde stroomversnelling. Grote roofvogels zweven boven de bedding op zoek naar prooi. We genieten! Na 2 uur rijden krijgen we Salerno in zicht, een grote stad, liggend aan een prachtige baai aan zee. Maar wij gaan noordwaarts tussen hoge ruig begroeide puntbergen door richting Pompei. Aan de voet van de vulkaan Vesuvius, die als een enorme puist in zicht komt is het dicht bevolkt, er is veel industrie en de dorpen en steden liggen bijna tegen elkaar aan. Rond de vulkaan is het volkomen vlak. We rijden naar de camperplek die mooi groen is maar vrijwel geen voorzieningen heeft. Geen douche, internet, wasmachine, alleen een mobiel toilethokje. Niet geschikt voor een langer verblijf dus.

De volgende dag verkassen we naar een camping die tegenover de bedolven stad ligt. Het ligt aan een drukke straat waar veel bussen met toeristen doorkomen. De eerste nacht rijdt er meteen een auto met dronken pubers tegen de muur van de camping. Een hels kabaal gevolgd door de politiesirenes. De hele nacht zijn ze bezig de rommel op te ruimen. 's Morgens bekijken we de schade die enorm is. De auto was bijna boven op een bungalow beland. De camping ligt zo'n 5 meter lager dan de weg. Er schijn niemand gewond te zijn geraakt, bijzonder. Hopelijk gebeurt dit niet te vaak, je schrikt je dood.

Zaterdag pakken we de trein naar Napels, Ko wil o.a. kijken waar de bus staat die hem maandag naar het vliegveld moet brengen. Napels is een vieze, stinkende, chaotische, lelijke stad. We hebben er anderhalf uur rondgelopen en niets fraais gezien, alleen smerige straten , ongure types en kleine lelijke winkeltjes waar je echt niet in wil. De straten zijn overvol met mensen, auto's, brommers en scooters, vuilnis en verkoopwaar dat echt rommel is. We kijken elkaar aan en besluiten lekker terug naar de camping te gaan. Napels is niet de moeite waard! Zondags hebben nog 1 dag samen die we gezellig luierend op de camping doorbrengen. Pompei bekijken we later wel.

Maandagmorgen lopen we naar het station waar ko alleen vertrekt. We hebben het er moeilijk mee. Verdrietig loop ik alleen terug en stort me op de was en allerlei poetswerkzaamheden om wat afleiding te hebben. 's Avonds komen de buren (een Amerikaans jong stel) die in een bungalow zitten terug van een dagje strand. We raken aan de praat en hebben een gezellige avond met elkaar. De volgende dag gaan we samen barbecueën, hij is kok en grilt verse artisjokken. Dit is een favoriet iets in Italië, iedereen eet massa's artisjokken maar ik had geen idee hoe je dat klaar maakt. Ze zijn heerlijk, eerst koken dan een beetje zout en citroen en olie erop en grillen maar. Op het eind wat Parmezaanse kaas erover, mmmmm . Verder eten we zalm, gegratineerde aardappelschijfjes en zoete pepertjes. Als toetje kaarten we tot laat en kletsen heel wat af. Zo is de overgang naar alleen zijn heel dragelijk geworden.

Woensdag skypen Ko en ik met elkaar na de operatie. Hij heeft een grote pleister op zijn neus en wang en veel pijn. Het was een behoorlijke nare ingreep en hij moet zeker 2 weken blijven omdat ze volgende week nog een huidtransplantatie gaan doen. Ook hoort hij dan de uitslag van het weefselonderzoek. Dat is voor ons beiden nogal slikken, dat is veel langer dan we dachten. Maar goed, gezondheid gaat voor alles, het is niet anders. We maken er wel wat van, ook zo ver van elkaar.

Calabria en Basilicata, in de voet van Italië

Op woensdag 18 april verlaten we Sicilië, met weemoed want we vinden het een geweldig fijn en vriendelijk eiland. Maar goed we willen nog meer zien van Italië dus pakken we in Messina de boot naar Villa San Giovanni. De overtocht duurt maar een half uur, bijna te kort om een kop koffie te pakken. We zijn nu in de provincie Calabria en rijden over de snelweg langs de westkust omhoog en komen in de stad Tropea op een camperplaats terecht. De stad ligt hoog op een kalkrotsklif maar beneden aan het strand hebben ze prachtige parkeerpleinen en daar staan we dus. De zee is hier groenblauw en het strand heeft mooi wit zand. Weer een heerlijk plekje. Op het plein komt elke dag een groep mannen om te kaarten, met veel gelach en geschreeuw gesupport door omstanders die er speciaal voor met de auto uit de stad naar beneden komen. De tafels en stoelen blijven na afloop op het plein achter voor de volgende dag. Een vermakelijk tafereel.

De volgende dag beklimmen we de klif om de stad te bekijken. Het is verbazingwekkend hoe ze de gebouwen op de rand van de klif gebouwd hebben en soms ziet het er behoorlijk gevaarlijk uit. De oude binnenstad is prachtig en sfeervol, een wirwar van hele smalle straatjes waar ook nog overal auto's door rijden en soms zelfs vrachtwagens. Wij durven met ons campertje niet eens zo'n stad in te gaan, bang dat we ons vast rijden. Maar de Italianen malen daar niet om. Iedereen parkeert hier dubbel of driedubbel, zet andere auto's gewoon klem en blijven dan heel lang weg; of ze parkeren midden op de weg omdat ze een bekende zien en gaan daar dan uitgebreid mee kletsen. Verkeersregels gelden hier niet en er wordt ook niet beboet. Na twee maanden zijn we hier nog steeds niet aan gewend en het blijft oppassen geblazen.

Dan rijden we richting oostkust naar een klein plaatsje: Capo Rizzuto waar we een paar dagen op een naturistencamping willen staan. Het ligt vlak onder de stad Crotone aan de kust. Een heel mooi boomrijk terrein, druk is het hier nog niet zo vroeg in het seizoen. Ko wil graag naar een Dermatoloog omdat hij een plek heeft op zijn neus. Er wordt direct druk gebeld door de camping en de volgende dag brengen ze ons naar Crotone. Wat een service! Hier horen we dat het er verdacht uitziet en op korte termijn verwijderd moet worden. Dat is balen natuurlijk, hier moeten we even over nadenken hoe we dat gaan organiseren. Ondertussen genieten we van ons verblijf met uitzicht op zee. Ko besluit dat hij het liefst naar Groningen terug gaat voor de ingreep. Dat wordt dus z.s.m. een afspraak maken in het UMCG en een vlucht boeken.

Dinsdag, 23/4 vertrekken we naar Matera. Deze indrukwekkende stad aan de rand van een diep ravijn staat op de werelderfgoedlijst van Unesco en is beroemd om zijn vele grotwoningen die in het verre verleden in de kalkrotsen zijn uitgehakt. De camperplaats ligt tegenover de stad aan de andere kant van het ravijn, in een nationaal park met prachtig uitzicht op de oude stad. We worden met een busje naar de stad gebracht waar het feest blijkt te zijn. 25 april is Bevrijdingsdag in Italië en het ziet er zwart van de mensen. Er is muziek en de terrassen zitten vol, heel gezellig. Maar wij gaan na de koffie dwalen door de oude stad. De straten zijn allemaal van marmer en de huizen van wit kalksteen, op elke hoek staat wel een kerk. Geweldig mooi en bijzonder allemaal. We verbazen ons er over hoe schoon het hier is. In Sicilië ligt overal zwerfvuil, men gooit gewoon alles op straat.

's Middags maakt Ko een afspraak voor de ingreep en boekt een vlucht vanuit Napels. Hij vliegt op Koninginnedag naar huis en komt zo snel mogelijk weer terug; we verwachten na een week. Ik blijf hier in Italië wachten tot hij terug komt. Donderdag vertrekken we naar een camperpark bij Pompeï; naast een bezoek aan deze bedolven stad willen we Napels zien en als we dat nog redden voor maandag ook nog de Vesuvius.

Fijne Koninginnedag allemaal.

Aan de voet van de Etna

Na de excursie op de Etna rijden we via de noordelijke route op de berg naar Giardini Naxos. Dit is een bekende badplaats tussen Catania en Messina. Greta Garbo en vele andere beroemdheden hebben hier vakantie gehouden. We staan op een groene camperparking met wc en douches en wifi en vlak bij de zee. Het dorp is erg leuk en gezellig, een mooie boulevard en veel winkeltjes en eettentjes. Er ligt zelfs een cruisschip in de haven in het paasweekend. We blijven hier een poosje omdat de Italianen met Pasen massaal op pad gaan waardoor het moeilijk is een plekje te vinden en omdat het weer in de voet van de laars nog koud en nat is. Hier schijnt het zonnetje vrijwel altijd en is het een lekkere temperatuur. Vanuit de camper hebben we de Etna volledig in beeld. Vaak is de top net in de wolken maar soms kun je hem helemaal zien. Vlakbij ligt het prachtige stadje Taormina op een heuveltop waar men met bussen vol heen gaat omdat het een Grieks theater uit de 3^e eeuw v.C. heeft en je een prachtig uitzicht hebt op de baai Isolla Bella.

De vrijdag voor Pasen loopt het terrein (en de andere terreinen in de buurt) volledig vol met Italiaanse camperaars. Het is opeens een drukte van jewelste. Grote gezinnen met kinderen, vrienden, oma’s en opa’s; de barbecues gaan aan, je hoort muziek en iedereen kletst luid en vrolijk met iedereen. We zien zelfs een groep spontaan in het grint op keiharde muziek inline dansen. Vlak bij ons is het gelukkig wat rustiger; er staan twee heel aardige wat oudere met elkaar bevriende stellen, die direct contact maken en ons van alles laten proeven: hun eigengemaakte wijn, kaas en chocoladelikeur en eigenoogst olijven. We praten met veel gebaren met elkaar en worden opeens uitgenodigd op 1^e paasdag met hen mee te gaan naar een restaurant in een dorpje hoog in de bergen (Gallodoro). “Met de camper?” vragen we ongerust, maar nee we worden met de auto gehaald door hun kinderen. Aarzelend zeggen we ja, blij verrast door deze spontane actie. We vinden het best spannend, we kennen ze nog nauwelijks. Eén van de vrouwen blijkt kok te zijn geweest en de volgende dag moeten we echt proeven wat voor lekkers ze heeft gekookt. Spaghetti nero: met gitzwarte saus van de zelf getapte inkt van verse inktvis. Ze schept meteen 2 borden vol! Hoe zal dat smaken?? Lekker joh, dat hadden we niet verwacht.

1^e Paasdag worden we om 13.00 uur opgehaald met 2 auto’s en rijden we bergopwaarts naar een prachtig en groot restaurant met uitzicht over de hele kust. We zijn met 10 personen. Binnen een mum van tijd zit het er helemaal vol met families. Wij zijn de enige buitenlanders. Fantastisch toch! In een rap tempo volgen 12 gangen in de vorm van schalen met allerlei lekkernijen. Er zit van alles tussen: olijven, fungi, gebakken kaas,pasta gevuld met ricotta, droge worst, geitenkaas, rauwe ham, rosbief met fungisaus, kwartel, macaroni bolognaise, ravioli gevuld met spinazie en ricotta, runderhaas met tonijnsaus, ricola met fungi, schapenvlees, worstjes, kaasworstjes met boontjes en worteltjes, etc. Zodra de schaal leeg is volgt er een nieuwe. Als toetje kiezen we uit diverse lekkere dingen, daarna koffie en als afsluiter grappa en citroenlikeur. Uiteraard alles rijkelijk begoten met de nodige flessen wijn. We zijn volledig opgenomen in het gezelschap en babbelen heel wat af. Het is vier uur als we uiteindelijk heel vol en een beetje aangeschoten vertrekken. Per persoon kostte dit alles maar € 32,-, ongelofelijk! Maar voorlopig even niets meer eten, pfff.

Na Pasen is het weer rustig. We doen een wasje en wat boodschapjes, maken een fietstocht naar Taormina en wandelen wat in de buurt. Op donderdagmiddag zitten we in de zon bij de camper als het opeens begint te rommelen. We kijken elkaar aan, onweer??, maar er is geen onweerswolk te zien. Het rommelt met korte tussenposen onophoudelijk door. Het blijkt de Etna te zijn, er komt een grote zwarte rookpluim uit de top. Er is weer een uitbarsting, de zoveelste al dit jaar. We halen de verrekijker en hopen op een lavafontein, maar die zien we niet van hieruit, aan de zuidkant, zo blijkt later, is hij wel te zien. Na een paar uur is het weer rustig maar alles zit wel onder de zwarte as.

De week gaat zo, wachtend op beter weer in de rest van Italië, snel voorbij. Deze week steken we in Messina over naar de punt van de laars: Calabrië.